Het noorden van Limburg is het land van de rootsmuziek: texmex, americana, blues en soul gedijen er wonderlijk goed. In het hart van deze streek, in het buitengebied van Grubbenvorst, huist een jazzpianist die dit gevoel in zijn spel legt. 'Een uit de chloor getrokken neger', noemde hij zichzelf ooit. Wit van buiten. Zwart van binnen. Mike Roelofs tovert een veelheid van sferen uit zijn toetseninstrument: van de gospel van een zondagochtend tot de lome funk van een zomeravond.

Die veelzijdigheid maakt hem wat ongrijpbaar, ook de baaierd aan bandjes, combo's en projecten maken het houden van zicht op zijn ontwikkeling soms wat moeilijk. Duo's, trio's, kwartetten, bands, Down South, Fat Time, Surfcake, er is veel om in de gaten te houden. De muzikant Mike Roelofs heeft wat van een kind in de snoepwinkel, dat overdonderd door het rijke aanbod van alles wat probeert mee te pikken.

Zo'n breedte lijkt op het eerste gezicht misschien te leiden tot de versplintering van een talent. Maar wie uit is op het totaalplaatje en daarvoor moeite doet, ziet wel degelijk een patroon. 'Mike Roelofs zoekt zijn eigen weg', stond vijf jaar geleden boven een artikel over de pianist. Let wel: niet KIEST zijn eigen weg, maar ZOEKT zijn eigen weg. Voor Mike Roelofs is jazz een permanente ontdekkingstocht.

Al dat zoeken heeft bovendien in betrekkelijk korte tijd een indrukwekkende discografie opgeleverd, die nieuwsgierig maakt naar alles wat nog komen gaat. Mooi is dat maar liefst twee podia, Roepaen in Ottersum en Café Central in Venlo, hem nu een maandelijks laboratorium hebben gegeven. Met drummer Geert Roelofs, geen familie, wel collega-winnaar van de Jerry van Rooyen Award, en bassis Werner Lauscher heeft hij daar twee prima collega-zoekers. Gasten van binnen en buiten de provincie moeten voor extra avontuur kunnen zorgen en kunnen de naam Mike Roelofs mogelijk ook over de Limburgse grenzen tot een begrip maken. Daar is het stilaan tijd voor geworden.