Hij studeert nu al drie jaar, nog afgezien van de vooropleiding, aan het conservatorium van Maastricht bij Frank Giebels. Maar hij woont nog steeds in zijn geboortestreek. In Grubbenvorst, niet ver van Tegelen, waar hij 22 jaar geleden werd geboren. Lekker rustig in een huisje in het bos, samen met zijn vrouw Noor en - binnenkort - zijn eerste kindje. Alhoewel, rustig? "Ik kan de hele dag naar jazz luisteren, 's morgens beginnen met Coltrane, fantastisch. Noor wordt daar gek van, maak ik ben nooit verzadigd. Luisteren is een belangrijke manier om je verder te ontwikkelen."
Hij slurpt aan zijn glaasje rode wijn, speelt piano op de tafel, het ritme sissend tussen zijn tanden. De muziek borrelt in hem op. Nee, van klassiek moest hij aanvankelijk niet hebben. "Op de muziekschool wilde ik lichte muziek spelen. Michael Jackson en zo. Voor klassiek was ik te lui en ik vond het ook niet leuk." Later zou het nog goed komen met Mike. Zo speelde hij tijdens de vooropleiding conservatorium veel Bach - 'gewoon voor mezelf'- en durft hij nu met opgeheven hoofd te beweren dat 'tegen de Matthäus Passion zelf Keith Jarret niet op kan.' En dan te bedenken dat hij helemaal stil zou vallen van bewondering als de pianist voor hem zou staan.
Al snel na de eerste schreden in de lichte muziek koos Mike Roelofs voor de jazz. De bassist en de gitarist uit zijn band zetten hem op het spoor. "Ze lieten me Herbie Hancock horen. Ik vond het fascinerend hoe hij door de akkoorden schoot. Ik hoefde niet te leren luisteren, ik was meteen verloren." Bij Glenn Corneille, het eerste supertalent uit de Limburgse jazzwereld, leerde hij boogie woogie en R&B spelen. Vooral de trucjes. "Je kent dat wel, die typische Jerry Lee Lewis ritmen, de eenvoudige standards, de bluesschema's. Die riedeltjes en licks waren voor mij de ideale manier om kennis te maken met de jazz." Opnieuw kan hij zijn vingers niet stilhouden.
Al tijdens de lessen bij Glen werd duidelijk dat Mike een 'oorspeler' is. "Ik deed alles op het gehoor en dat prefereer ik nu nog. Dat is mijn grote talent, daar moet ik het van hebben. Ik voel me nog steeds prettig als ik op intuïtie kan spelen. Van partituur spelen op een podium vind ik trouwens ook niet uitzien. Als je leest kun je je minder op het muziek maken zelf concentreren en op de communicatie met je medemuzikanten. Als je muziek maakt, zijn noten niet belangrijk."
Hij is de meeste tijd bezig met het ontwikkelen van een eigen stijl, zegt hij. "Kijken, luisteren, in je opnemen, dat wat je mooi vindt meepikken. Zo probeer ik een eigen sound te vinden. En veel doen, veel uitproberen: hoe klinkt het, hoe komt het uit? Soms schrijf ik het op of neem het op op cassette. Bij Irv nam ik vaak een hele les op, dan gingen we gewoon freaken. Zo heb ik me heel veel stukken eigen gemaakt."
Met Irv bedoelt hij de Amerikaanse pianist Irvin Rochlin, van wie hij les had in Maastricht toen doe Frank Giebels verving. "Het klikte meteen tussen ons, hij heeft mij de grondbeginselen van jazz spelen bijgebracht. Bij hem heb ik de basis gelegd, bij Frank hebben we dat verder uitgebreid." En ergens in de Randstad wil hij het proces voltooien. "Ik heb de indruk dat het goed voor me is als ik uit Maastricht wegga. Je moet als jazzmusicus zoveel mogelijk mensen leren kennen. Hier gebeurt gewoon veel te weinig. Het liefst ga ik naar Amsterdam of Den Haag." Het gaat hem niet om het papiertje. "Dat diploma interesseert me niet zo, maar ik wil wel zoveel mogelijk leren. Ik ga bijvoorbeeld vaak naar Bert van den Brink. Gewoon lekker spelen. Dat is belangrijk voor me, ik wil van iedereen wat meepikken. Bert is trouwens een fantastische pianist en ook een lieve man. Hij heeft in Carnaval Du Jazz een waanzinnig goed concert gegeven. Dat niveau halen ze niet meer. Ik ben er trouwens best trots op dat hij onder de indruk van me was."
Dat zoeken naar een eigen stijl, dat uitproberen, heeft hem ook aan het componeren gezet. "Ik heb geen les gehad, vind me zelf ook geen goede componist. Maar ik vind het veel te leuk om te laten. Het komt ook mijn spel ten goede; het vult elkaar mooi aan." Op de nieuwe cd staan acht composities van zijn hand. "Het repertoire is niet meer zo representatief. Het zijn composities van twee, drie jaar geleden, een leerfase, waarin ik vooral 'rechte' stukken schreef, weinig swing. Het is eigenlijk geen echte jazz. Tegenwoordig schrijf ik wel echte swingende nummers."
De cd-opname was de hoofdprijs van het Concours Chambre Céramique die Mike Roelofs vorig jaar won. "Ik ben daar heel blij mee, heb er veel van geleerd, hoe je de productie aanpakt en de presentatie. Dan zijn zaken waarmee je normaal niet in aanraking komt. Ik ben blij dat ik die kans gekregen heb."
Tijdens het presentatieconcert zal Mike oud en nieuw repertoire combineren. Zo krijgt het publiek een beeld van zijn ontwikkeling. Zijn er algemene kenmerken? Hij knikt, trommelt op de tafel. "Ik hou van double time spelen, dat komt misschien doordat ik nog heel jong ben. En ik hou van impulsief opgezette solo's. Het hoeft voor mijn niet perfect opgebouwd en met een mooi slot. Je gaat voor het beste, dus je loopt het risico dat het ook wel eens fout gaat. Het moet voor mij uitdagend zijn."
Tijd voor bezinning, om na te denken over zijn fouten, ruimt hij bewust in. Thuis in het bos, of op zaterdag, als hij de post rondbrengt. "Een heerlijk baantje. Je bent lekker op straat en kunt de hele tijd aan muziek denken. Dat doe ik liever dan in een coverbandje spelen. De blazerspartijen op keyboard spelen, ik moet er niet aan denken. Dat vind ik hoereren, dat doe ik niet. Al heb ik er wel eens woorden over met mijn vrouw."
Het concert van Mike Roelofs en zijn trio (Christophe Devisscher, bas, Jonas Burgwinkel, drums) en gastspeler Frank Sackenheim (saxofoon) begint maandag om 21 uur in Carnaval Du Jazz, Wilhelminaplein 20 in Heerlen. Voor reservering: 045-5714121 of 06-50502022 (Marc Bosch).