Ich weit desse d'r bus
21/05/04 Nederlands
Johan Hauser
Arno's verhaal is bekend. Sterker nog; hij koketteert ermee. Ook op deze nieuwe cd. Op de achterzijde staat dat alle nummers geschreven zijn te Paschalis, juist ja, het instutuut waar Arno vorig jaar een tijdje heeft doorgebracht om 'de dingen op een rijtje te zetten'. En z'n drank en drugsgebruik blijft ook niet onbesproken. Niets nieuws onder de zon.
De muzikale invulling is wel veranderd.
Waar op de vorige twee platen de blues domineerde, is op Ich weit desse d'r bus gekozen voor een jazzy aanpak, voornamelijk door de inbreng van toetsenist Mike Roelofs, die de plaat ook produceerde en arrangeerde. Dat pakt ontzettend lekker uit.
vrijdag 21 mei 2004
Het geeft de nummers meer kleur, sfeer en diepgang, al ligt dat ook aan de (voornamelijk Venlose) muzikanten die Arno om zich heen heeft verzameld; stuk voor stuk mensen die hun sporen al lang hebben verdiend. Dat heeft een hele rijke plaat opgeleverd, met veel jazz, funk a la Roy Hargrove ('Kloester van welier'), zelfs Afrikaanse invloeden ('Baeter nag den vreeje') maar ook strijkers om het geheel wat kracht bij te zetten. Hij komt er allemaal mee weg. Vooral omdat niet alles om Arno z'n stem draait, maar de nummers centraal staan. Tekstueel kijkt Adams louter terug, naar het verleden; z'n puberteit, z'n kindertijd, op zijn eigen eerlijke, rauwe en eenvoudige manier.
Alles opgeteld is dit veruit z'n beste plaat.
Hopelijk houdt hij zichzelf en z'n band bij elkaar, zodat er eindelijk eens goed geoogst kan worden. Het zou verdiend zijn.
www.inbetweens.com
vrijdag 21 mei 2004
Het geeft de nummers meer kleur, sfeer en diepgang, al ligt dat ook aan de (voornamelijk Venlose) muzikanten die Arno om zich heen heeft verzameld; stuk voor stuk mensen die hun sporen al lang hebben verdiend. Dat heeft een hele rijke plaat opgeleverd, met veel jazz, funk a la Roy Hargrove ('Kloester van welier'), zelfs Afrikaanse invloeden ('Baeter nag den vreeje') maar ook strijkers om het geheel wat kracht bij te zetten. Hij komt er allemaal mee weg. Vooral omdat niet alles om Arno z'n stem draait, maar de nummers centraal staan. Tekstueel kijkt Adams louter terug, naar het verleden; z'n puberteit, z'n kindertijd, op zijn eigen eerlijke, rauwe en eenvoudige manier.
Alles opgeteld is dit veruit z'n beste plaat.
Hopelijk houdt hij zichzelf en z'n band bij elkaar, zodat er eindelijk eens goed geoogst kan worden. Het zou verdiend zijn.
www.inbetweens.com