Jazz in de bieb
26/10/08 Nederlands
Jo Dautzenberg
Ad Colen sax, Peter Hermesdorf sax, Mike Roelofs piano, Werner Lauscher bas, Geert Roelofs drums en een special guest.
Tegen de achtergrond van de grootste verzameling boeken in Heerlen. Literaire hoogstandjes, fictie, kasteel gekeuvel, kinderhoekje, jeugdboeken, de wereld van duizenden werkelijkheden, van de jungle in Oeganda tot het postkantoor van Simpelveld; op het oog netjes geordend, inhoudelijk sensationeel. Immers de bieb beleef je met passie, althans zo luidt de meest recente reclame kreet aan de muur. Vanavond klopt dat in ieder geval. Het zijn echter niet de boeken die voor de vervoering zorgen, maar enkele frisse Limburgse Helden.
Iemand is op het idee gekomen om dit concert, dat op zichzelf al bijzonder is, in de bieb neer te zetten. Dat pakt dus bijzonder fraai uit. Mooie, volronde akoestiek, licht educatieve inleiding bij elk nummer door drummer Geert Roelofs en vervolgens gaan de remmen los.
Net als in de ruimte, blijkt ook met passie gepresenteerde muziek, technisch fraai geordend, net als het aanbod van de bieb, is het aanbod van onze helden veelzijdig. Een heerlijk jazzavondje, voor een keer met een intellectuele toucher, van de zwijgende schrijvers. Geboeid kijken en luisteren de 40 liefhebbers die zijn komen opdagen naar de “setting.” Mike Roelofs, piano held, legt ingetogen het juiste gevoel onder de introverte -uit het hart over de ontmoeting der zielen- teksten van zijn vrouw, om even later clownesk en brutaal een walking base line te verzinnen langs de uitbundige mascarade der liefde van de frivole jazzzangeres Margriet Sjoerdsma. Mike Roelofs speelt amusant. Zijn opbouw boeit, gaat razendsnel, gein en ongein met supertechniek en als je tegen hem zegt: “ik leer er veel van,” luidt het antwoord enigszins verward: “ik eigenlijk ook…”
Met hagelsalvo’s trekken de saxofoonhelden ten aanval de boekenrekken in. De twee saxofonisten die hun sporen ook buiten Limburg verdienen, zijn aan elkaar gewaagd, maar komen vanavond niet in elkaars vaarwater, wel in elkaars verlengde en dat maakt dit gevarieerd programma aantrekkelijk. Colen die ik nog -met achterop de fiets zijn sax- door Maastricht zie suizen, is een gerijpt speler geworden. Zijn poppige ballade, vol van jazzy uitstapjes is meer dan mooi, zijn timing is bijzonder…Bij Kolen “hangt…” de muziek. Hermesdorf ervaart de vrijheid van Roelofs en beide Roelofsen jagen hem behoorlijk door het Jazzwalhalla: “het vrije veld”. Hermesdorf bereikt langzaam het stadium dat de noot rechtstreeks ontstaat, dat de weg van brein naar hand wordt overgeslagen, het brein zit nu in de vingertoppen, zijn ziel omkleeft het riet: de “flow…” Dit opent nieuwe wegen, Hermesdorf wordt de Vloeimans van de sax, let maar op.
Geert Roelofs,presentator, slagwerker. Heerlense Held. Rustig, ingetogen, (over?) geconcentreerd, alles in het teken van de mannen die hij begeleid, melodieus aangepast, ritmisch genuanceerd, stuwend als de muziek dat vraagt, purist!
Bassist Werner Lauscher, duitse held? voelt zich prettig in het gezelschap helden en stuwde hen voort. Een hardwerkende achtergrond man, die geniet van de muziek en de andere spelers en daarbij zijn taak trouw, ervaren en gedisciplineerd invult. Geen solist. Vanavond even wel; de bieb, de akoestiek, het mooie melodieuze droomnummer van Coolen, dan moet je wel en zie daar, niet verkeerd. Limburgse Helden, uitstekend idee. Bel ze, haal ze, laat ze spelen…
Net als in de ruimte, blijkt ook met passie gepresenteerde muziek, technisch fraai geordend, net als het aanbod van de bieb, is het aanbod van onze helden veelzijdig. Een heerlijk jazzavondje, voor een keer met een intellectuele toucher, van de zwijgende schrijvers. Geboeid kijken en luisteren de 40 liefhebbers die zijn komen opdagen naar de “setting.” Mike Roelofs, piano held, legt ingetogen het juiste gevoel onder de introverte -uit het hart over de ontmoeting der zielen- teksten van zijn vrouw, om even later clownesk en brutaal een walking base line te verzinnen langs de uitbundige mascarade der liefde van de frivole jazzzangeres Margriet Sjoerdsma. Mike Roelofs speelt amusant. Zijn opbouw boeit, gaat razendsnel, gein en ongein met supertechniek en als je tegen hem zegt: “ik leer er veel van,” luidt het antwoord enigszins verward: “ik eigenlijk ook…”
Met hagelsalvo’s trekken de saxofoonhelden ten aanval de boekenrekken in. De twee saxofonisten die hun sporen ook buiten Limburg verdienen, zijn aan elkaar gewaagd, maar komen vanavond niet in elkaars vaarwater, wel in elkaars verlengde en dat maakt dit gevarieerd programma aantrekkelijk. Colen die ik nog -met achterop de fiets zijn sax- door Maastricht zie suizen, is een gerijpt speler geworden. Zijn poppige ballade, vol van jazzy uitstapjes is meer dan mooi, zijn timing is bijzonder…Bij Kolen “hangt…” de muziek. Hermesdorf ervaart de vrijheid van Roelofs en beide Roelofsen jagen hem behoorlijk door het Jazzwalhalla: “het vrije veld”. Hermesdorf bereikt langzaam het stadium dat de noot rechtstreeks ontstaat, dat de weg van brein naar hand wordt overgeslagen, het brein zit nu in de vingertoppen, zijn ziel omkleeft het riet: de “flow…” Dit opent nieuwe wegen, Hermesdorf wordt de Vloeimans van de sax, let maar op.
Geert Roelofs,presentator, slagwerker. Heerlense Held. Rustig, ingetogen, (over?) geconcentreerd, alles in het teken van de mannen die hij begeleid, melodieus aangepast, ritmisch genuanceerd, stuwend als de muziek dat vraagt, purist!
Bassist Werner Lauscher, duitse held? voelt zich prettig in het gezelschap helden en stuwde hen voort. Een hardwerkende achtergrond man, die geniet van de muziek en de andere spelers en daarbij zijn taak trouw, ervaren en gedisciplineerd invult. Geen solist. Vanavond even wel; de bieb, de akoestiek, het mooie melodieuze droomnummer van Coolen, dan moet je wel en zie daar, niet verkeerd. Limburgse Helden, uitstekend idee. Bel ze, haal ze, laat ze spelen…